Vidunderleg galskap

(Om du vil høgreklikk her, opne i parallelt vindauge for å høyra musikk som passar dette innlegget)

Om The Band, kardinalar, gode menneskje, spretne kattar og leikande lam.


Galskapen. Denne vidunderlege galskapen som me hentar fram i oss.
Me treng han. Me treng å leika, treng å forstilla oss, ta fram det barnslege i oss, treng å vera galne.


For elles kan det henda me vert galne!


Me treng galskap og det gode i trygg samhandling. Det er det som gjev oss energi og livsvon. Berre sjå etter rundt deg! Kjenn!

Eg har vore i Trondheim og leika meg med digitale tavler. Gode reiskaper i undervisninga, men ôg fullstendig galskap.


Som då eg med fingrane gjorde London tredimensjonal og vandra ein tur inn i Westminster Abbey. Men teknologien var ikkje det sprøaste i Trondheim. Ikkje trøndarane heller. Dei hadde somna i mangel på Rosenborg-suksess og verka som om våren var eit gjesp.


Nei, The Band gjenoppstod i Trondheim i veka som var. Neidå, Robbie var ikkje der, men Kjell, Ole Herman, Salla og Lars. Lenge leve galskapen!

 

Eller kva med Den Raude Kardinal - El Toreador a la Mobryggja?Det er så vidunderleg når menneskje vågar å leika slik. Ikle seg fargar og spela seg framfor kamera.

Då er det ikkje mykje galskap i gode smil og varme hjarte. Og i fantastiske sølvsmykke som no finn vegen til cruiseturistar på dagstur i Modalen. Smykker laga av Cathrine Bysheim og som er inspirert av norsk natur. Som dei eldgamle uutsprungne bregnene?

 

Men galskapen kjem fram etterpå. I vårleik over brua eller i smådropedryss under fossen.

Og vel nede på Mo denne laurdagen, alt anna enn galskap. Men med det same vakre som galskapen gjev.

 

 

På veg heim til hytta: galskapen kjem fram att når eg lokkar ein herleg mann opp i gravemaskina.

Av og til er me stive, seier "Nei, eg kan då ikkje det!". Andre gongar er smilet gåva me får når me vågar.

  

I så måte er Irma ei gåve. Ho leikar storslagent - heile dagen. Kvar som helst, men gjerne i trea.

Er ikkje fruktbløminga og ein form for leiken galskap? Blomane sprett fram i vårleg trivnad og gjer seg klar for bestøving og haustleg avkasting.

Eller leiken når Vibeke og Morten leikar på trampolina på nabohytta.

LENGE LEVE GALSKAPEN!

Lenge leve våryre kast og sprett med lam på bakkane på Eknes.

Når solefallet varmar på vindauget og trea står nakne:

Det er balansen som tel!

Balansen mellom leiken galskap og varme hjarte.

Så kan med ta The Band med oss i øyre - eller hjarte - saman med ein porsjon galskap, kvessa klørne og gjera klar for ei ny veke!

Leve Homo Ludens - det leikande menneskje!

Og lenge leve det varme hjarte!