Kveldsljos på Åsheimveten

(Om du vil: høgreklikk her, og opne i parallelt vindauge for å høyra musikk som passar dette innlegget)

Ambivalens

Det er det ordet som passar best på kjenslene eg har når eg besøker Osterøy.

Men eg er derfrå.

Og gradvis har tyngda i vektskåla peika meir mot det fine og gode og mindre mot dei leie minnene. Det gjer godt.

Det har mykje å gjera med at tida leger.

Ingen sår er sterke nok til at tida ikkje er sterk medisin og lindrar.

Og for kvar godt menneske eg treff når eg vitjar Osterøy, di meir vippar vektskåla rett veg.

Dei dimme minnene om det som ein gong var er som blånene i solnedgongen; noko ein anar langt der borte, som skuggeland i alt ljoset.

I kveld kjende eg ingenting anna enn glede over å vera "heime".

 

Då eg hadde angst måtte eg læra meg at dei små sigrane var viktige.

Difor lærde eg meg å feira dei.

Slik vart Åsheimveten viktig. Den er korkje særs høg eller uoverkommeleg.

Men ein liten siger å feira.

Så kvar gong eg kjem opp dit løftar eg hendene opp som om eg nett har passert mål i eit stort meisterskap. Og eg feirar at eg lever.

Og at summen av små sigrar ofte er mykje meir verdifull enn den eine som kjem ein sjeldan gong.

I dag feira eg i tillegg ljoset!

Men eg hylte ikkje til månen!

Det gjer eg ein annan gong!