Dank U, mijn Vrienden!

For snart to år sidan kom eg aleine til Madeira, nærare bestemt til Funchal. Eg såg fram til ein varm og god ferie, men ikkje for varm, så eg drog ut i havet. Vel framme på hotellet tok eg turen rett opp på taket til bassenget. Der sat eit par som vinka og sa "Hello! We are Marlies and Michel. Come and play yatzy with us and have a beer!" Snakk om direkte helsing til ein ukjend. Så me held saman som erter-ris til dei

reiste heim fire dagar seinare. Dei er av dei trivelegaste menneskja eg har møtt. Utan tvil. Og me bestemte oss for å halda kontakten.

8 månader seinare reiste eg til Groningen på besøk. Eg må innrømme at eg aldri kunne budd i Nederland. Det er så flatt og grått at eg kjenner meg rik som er frå eit land med fjordar, fjell og nok plass. Men menneskja er det noko med. Dei inviterer. Dei er som Marlies og Michel. Men M and M er for meg heilt spesielle og bursdagspresangen deira til meg i fjor var billettar til skøyte-VM i Heerenveen. Aldri har eg vel opplevd makan til kaotisk idrettsarrangement. Det var ein fest med skøyteløp til, ikkje omvendt. Og så fantastisk å få oppleva. Hornorkester, øl, smil, song, avskil med store skøyteløparar som gjekk sine site løp og borna deira som gjekk sine fyrste mot kvarandre, Wendy som kom rett bort til meg og måla flagg i andletet mitt. Og om me har ulike vaner og syn på kva som er sunt i livet, så blir venskap styrka av gode felles opplevingar.

Så har eit år gått utan at me har sett kverandre. Det er ei veke sidan eg vart eit år eldre enn sist. Og posten leverer ikkje alltid i tide. Men då eg kom heim i dag, låg denne i postkassen. Eg vart mållaus. For aldri har eg fått eit sjokogram før. Eg ante knapt at dei fanns. Men det gjer dei altså.

Og det gjer òg verkelege, sterke, inderlege og oppfinnsame vener.

Dank U, mijn Vrienden!