Irma kom til verda i juli 2010. Mora er villkatt, utan at slikt finns. Det er det me kallar kattar utan heim. Men dei kjem alltid frå ein plass. Genetisk.
Mora er genetisk identisk med ein katt bestemor mi hadde då ho budde i Molvik. Og ho fører seg heilt likt.
På ein eller annen måte har nokre få generasjonar med kattar reprodusert identiske teikningar i mor til Irma og gjort ho varm i hjartet og raud, grå og brun i pelsen.
Og i august for vel eit halvt år sidan leverte ho fyrst ein raud katt på trappa til sommarhuset. Så leverte ho ein grå. Og til slutt kom ho berande med Irma etter tennene.
Foreldra mine og eg vart einige om at me måtte ta oss av kattungane, men la mora få vera mor ei stund, slik naturen krev og slik rett er. To veker seinare var alle kattunge borte.
Ei velmeinande kvinne hadde sete ut bur og fanga dei.
Fortvila fekk me til slutt håpet att. Kattane var levert til ei kattevernforeining i Bergen.
Hadde eg ikkje hatt ei sterkt ynskje om å halda denne bloggen positiv i forma, kunne eg sagt mykje om behandlinga dei gjev både kattar og menneskje.
Men slik gjekk det til at den raude og den grå fekk nye heimar.
Og Irma kom heim.
I dag er ho bevis på at genetiske spor vandrar langt.
Irma er fødd av ein norsk huskatt som har vakse opp i skogen.
Men genetisk er ho ein Heilag Birma med skilpaddemaske, blåe auge, den mukaste silkepels, "kvite sokkar" på sjokolade farga føter og ein hale så tjukk at katten verkar tynnare.
Men sidan genetiske avtrykk aldri går vidare heilt identisk frå den dei har sitt utspring i - kvar Birmagenene kjem frå kan ein berre spekulera i - så lyder ho namnet:
Herlege Irma!
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar