Til ein inderleg ven

”Håp” er skrive med fjør i sand -

Den pirkar i sinnet inn;

Og syng i tonar utan ord -

Med taktfull hjelp frå vind;

Og vakrast – i stormen – det ord er høyrt -

Om sårt forliset er!

Så hardt blas vinden fugl til ende  -

Eit vindkast til besvær!

Eg har kjent vinden i kaldaste land -

Men der høyrt ”Håp!” som opna mi dør:

I hjarte er også eg ein fugl !

Ein gong skal eg missa mi fjør!

Til då skal vindkast prega meg

Utan at fjøra fell av

For eg skal flyga lenge, eg;

Innan eg  finn mi grav!

Å skriva ”Håp!” med fjør i sand

Gjer livsens kall til dikt:

Å leva heilt og fullt i vind -

Det er mi einaste, heilage plikt!

~

Gjendikting av Emily Dickinson sitt dikt 

”Hope – is the thing with feathers” frå 1861.

I samband med mi fyrste fotoutstilling har eg trykt eit hefte med eigne anekdoter, reiseskildringar og gjendiktingar. Dette var ei av desse gjendiktingane. Og eg ville publisera ho her fordi ho gjev meining for meg... og for andre!

Foto: Copyright - Lars Persen 2011